در ایران، بیش از ۹۳ هزار طلبه در دورههایی ثبتنام کردهاند که هدفشان «مقابله با بهائیت» اعلام شده است. این خبر، فراتر از یک آمار، نشاندهنده سیاست نظاممند دولت در مدیریت دین و تعریف مرزهای ایمان مشروع است.
در چنین چارچوبی، دین به ابزار قدرت بدل میشود. روحانیت، که سابقاً نقش تبیینی و آموزشی داشت، اکنون عملکرد ایدئولوژیک و امنیتی پیدا کرده است. طلبه آموزش میبیند که «دین دیگری» نه همسایه یا هموطن، تهدیدی برای ایمان و هویت جمعی است.
این نوع «تربیت سیاسی از طریق نفرت»، پیامدهایی فراتر از جامعه بهایی دارد. بنیان اخلاقی و همزیستی جامعه را فرسایش میدهد. سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی را کاهش میدهد، چون جایگاه افراد دیگر بر اساس «ایمان مجاز» تعیین میشود. و فهم آزاد و انتقادی از دین را محدود میکند، چرا که دین به جای مسیر اخلاقی، به ابزار کنترل تبدیل شده است.
سؤال اساسی این است: آیا دینی که بر ترس و حذف دیگری بنا شده، میتواند جامعهای اخلاقی و متوازن بسازد؟ آیا ایمان واقعی بدون احترام به آزادی و کرامت دیگران ممکن است؟
این بحث، نه تنها نقدی بر سیاست رسمی، بلکه دعوتی است به تفکر انتقادی درباره دین، قدرت و اخلاق جمعی در ایران و جوامع مشابه.
.png)
.png)
