از منظر جامعه‌شناختی، سرکوب بهائیان نه به‌دلیل ارتکاب جرم عینی، بلکه به‌سبب تهدیدی است که جهان‌بینی آنان برای نظام‌های اقتدارگرا و کنترل‌محور ایجاد می‌کند. آیین بهائی، تصویری از جامعه ارائه می‌دهد که بر پایه‌ی یگانگی، توانمندسازی متقابل—اعم از فکری و معنوی—و پیشرفت جمعی بنا شده است. این آیین بر همکاری از طریق مطالعه، مشورت و تأمل تأکید دارد و آموزش همگانی کودکان و توانمندسازی جوانان را برای ایفای نقش فعال در تحول اجتماعی ترویج می‌کند.
این شیوه‌ی بدیل زندگی—که بر مشارکت از پایین، توسعه‌ی اخلاقی و مسئولیت‌پذیری اجتماعی استوار است—ساختارهای سلطه‌گری را به چالش می‌کشد که برای بقا به یک‌دستی ایدئولوژیک و تمرکز قدرت وابسته‌اند. در نظام‌هایی که خواهان سرکوب تکثرگرایی و حفظ انحصار قدرت‌اند، چنین رویکردهای رهایی‌بخش—حتی اگر سازنده و صلح آمیز—اغلب تهدیدآمیز و برانداز تلقی می‌شوند.
این الگوی سرکوب، محدود به یک جغرافیای خاص نیست؛ بلکه نشان‌دهنده‌ی یک پویایی جهانی است که در آن، جنبش‌هایی با رویکردهای فراگیر و تمرکززدایانه برای توسعه و حکمرانی، با مقاومت رژیم‌هایی مواجه می‌شوند که از دست دادن اقتدار خود بیم دارند.
با سپاس از دیوید کری و خبرگزاری آسوشیتدپرس (AP) برای تهیه‌ی گزارشی عمیق و جامع درباره‌ی چالش‌های جدی‌ای که جوامع بهائی در کشورهای قطر، مصر، یمن و ایران با آن روبه‌رو هستند—و نیز پوشش بازداشت ناعادلانه و محاکمه‌ی بی‌اساس رمی روحانی، بهائی برجسته‌ی قطری و مدیر پیشین دفتر خاورمیانه و شمال آفریقای اتاق بازرگانی بین‌المللی، که قرار است ماه آینده در دادگاهی در دوحه با اتهاماتی واهی روبه‌رو شود.
نماینده‌ی جامعه‌ی جهانی بهائی در دفتر سازمان ملل در ژنو، صبا حداد، در گفت‌وگو با AP اظهار داشت:
«ما معیار سنجش مدارا هستیم—برای هر دولت، هر کشور. ما موضع سیاسی نداریم، در سیاست دخالت نمی‌کنیم، کشوری به نام بهائی نداریم. آنچه هست، صرفاً درباره‌ی تحمل، مدارا و پذیرش تفاوت‌هاست.»
گزارش کامل به زبان اصلی در لینک بالا قابل مشاهده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر