تغییر نگرش دربارهٔ نقش دین در یک حکومت سکولار

  

گفت‌وگویی جدید در ازبکستان، مقامات دولتی، جوامع دینی و کنشگران سکولار را گرد هم آورده است تا ارزش‌های مشترک برای ساخت اجتماعی عادلانه و هماهنگ را بررسی کنند.

تاشکند، ازبکستان — اصلاح قانون اساسی ازبکستان در مه ۲۰۲۳ و تعریف رسمی این کشور به عنوان یک «حکومت سکولار»، امکان بازاندیشی نحوۀ مشارکت جوامع دینی در پیشرفت اجتماعی را فراهم نمود.

امید، اعتماد و جهشی در قوهٔ تخیل لازم بود تا کنشگران گوناگون اجتماعی — نمایندگان دولت، رهبران دینی، اعضای جامعۀ مدنی و شهروندان — همگی مشتاق باشند در گفت‌وگوهای جدید و بی‌سابقه حضور یابند و بررسی کنند که اصول معنوی چگونه می‌توانند راهگشای گفت‌و‌گوها دربارهٔ چالش‌های مهم اجتماع باشند.

https://news.bahai.org/fa/story/1808/uzbekistan-shifting-consciousness-role-faith-secular-state 

روز جهانی پناهنده (بخش دوم) دریچه ای رو به آگاهی

 

روز جهانی پناهنده (بخش اول) دریچه ای رو به آگاهی

 

رفتار انسانی در بحران؛ یادداشتی بر روایت زندان اوین در زمان جنگ

 روایت‌های ابوالفضل قدیانی و مهدی محمودیان از شب حمله به زندان اوین، فرصتی نادر برای درک رفتار اجتماعی انسان‌ها در

وضعیت‌های حدی و پرتنش فراهم می‌کند. در دل فضایی که با خشونت ساختاری، ترس، و تهدید تعریف شده، آنچه بروز یافت نه واکنش‌های رقابتی یا دفاعی، بلکه الگوهای رفتاری همدلانه، مشارکتی و ایثارگرانه بود.

https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7348275887273881600/

"ایران من"؛ در پرتو جغرافیای سیاسی و حقوق بشر

در روزگاری که گفتگو درباره ایران، از مرزهای مالکیت جغرافیایی فراتر رفته و به حیطه‌ی تعلقات معنوی، هویتی و حتی نزاع‌های فکری کشیده شده است، شاید فرصتی برای بازاندیشی در تعریف "ایران" پدید آمده باشد. ایرانی که امروز موضوع بحث است، صرفاً یک کشور یا واحد سیاسی در نقشه جهان نیست؛ بلکه ساختاری پیچیده از معنا، حافظه، رنج، امید، و حضور تاریخی است

https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:734826

7279962271745/

روایتی از مقاومت آرام؛ بهائیان خاورمیانه زیر ذره‌بین آسوشیتدپرس

 

از منظر جامعه‌شناختی، سرکوب بهائیان نه به‌دلیل ارتکاب جرم عینی، بلکه به‌سبب تهدیدی است که جهان‌بینی آنان برای نظام‌های اقتدارگرا و کنترل‌محور ایجاد می‌کند. آیین بهائی، تصویری از جامعه ارائه می‌دهد که بر پایه‌ی یگانگی، توانمندسازی متقابل—اعم از فکری و معنوی—و پیشرفت جمعی بنا شده است. این آیین بر همکاری از طریق مطالعه، مشورت و تأمل تأکید دارد و آموزش همگانی کودکان و توانمندسازی جوانان را برای ایفای نقش فعال در تحول اجتماعی ترویج می‌کند.

این شیوه‌ی بدیل زندگی—که بر مشارکت از پایین، توسعه‌ی اخلاقی و مسئولیت‌پذیری اجتماعی استوار است—ساختارهای سلطه‌گری را به چالش می‌کشد که برای بقا به یک‌دستی ایدئولوژیک و تمرکز قدرت وابسته‌اند. در نظام‌هایی که خواهان سرکوب تکثرگرایی و حفظ انحصار قدرت‌اند، چنین رویکردهای رهایی‌بخش—حتی اگر سازنده و صلح آمیز—اغلب تهدیدآمیز و برانداز تلقی می‌شوند.

این الگوی سرکوب، محدود به یک جغرافیای خاص نیست؛ بلکه نشان‌دهنده‌ی یک پویایی جهانی است که در آن، جنبش‌هایی با رویکردهای فراگیر و تمرکززدایانه برای توسعه و حکمرانی، با مقاومت رژیم‌هایی مواجه می‌شوند که از دست دادن اقتدار خود بیم دارند.

https://apnews.com/article/bahai-qatar-yemen-egypt-repression-iran-19919530f264fff033fd1e2f26e651f6?fbclid=IwY2xjawLsIwZleHRuA2FlbQIxMQABHvmcJP7bT4PeLRt7VOfldK_Pz4s0GadfC9Q1fCGy7WESlR9TXy-H0K6j0_s3_aem_adpY15LNbTjARFXIcOo3xg

ویژە جنگ متقابل ایران و اسرائیل در خاورمیانە

 

جنگ: تکرار یک خطای تاریخی و مانعی ساختاری برای صلح پایدار

در تاریخ معاصر و گذشته، جنگ هیچ‌گاه راه‌حلی مؤثر برای حل منازعات نبوده و نخواهد بود. دلیل این امر، صرفاً محدود به تلفات جانی یا خسارت‌های مالی و زیرساختی نیست. بلکه جنگ پیامدهایی عمیق و ماندگار بر روان انسان‌ها، روابط میان ملت‌ها و ساختارهای اجتماعی و سیاسی بر جای می‌گذارد که بعضاً جبران‌ناپذیرند. جنگ نفرت را بازتولید می‌کند، خشم را نهادینه می‌سازد و زخم‌هایی پدید می‌آورد که نه تنها درمان آن دشوار است، بلکه آثار آن تا نسل‌ها باقی می‌ماند.

ما هنوز ایستاده‌ایم؛ برای صلح، برای مردم

 

به‌عنوان اعضای دانشگاهی جامعه مدنی ایران، ما به مدت ۱۲۳ هفتهٔ متوالی، هر شنبه در شهر تورکو—چه در باران و چه در آفتاب—ایستاده‌ایم تا توجه جهانیان را به خشونت علیه حقوق بشر در ایران جلب کنیم. ما آماده‌ایم با کسانی که گوش شنوا برای صداهای متنوع، مستقل و مردمی دارند، وارد گفتگو شویم.

آنچه ما ارائه می‌دهیم، تنها ترس و نگرانی نیست؛ بلکه واقعیت‌های زیسته، تاب‌آوری، توانمندی‌ها و چشم‌اندازی برای ایرانی صلح‌جو و فراگیر است—ایرانی بر پایهٔ احترام متقابل. اما این چشم‌انداز تنها در صورتی تحقق خواهد یافت که کنشگران بین‌المللی گفت‌وگو را بر تقابل و شنیدن را بر فشار و تحمیل ترجیح دهند؛ و به جای همراهی با صاحبان قدرت، با آنان که ریشه در مردم دارند وارد تعامل شوند.

 https://lnkd.in/deX2S4K4   Woman Life Freedom in Turku

زنانِ دیگری‌شده: وقتی جنسیت، مذهب و قومیت، هم‌زمان طرد می‌کنند

 محرومیت زنان از مشارکت برابر در بخش‌های کلیدی مانند سیاست، قوه قضائیه و ارتش، موقعیت آنان را به‌عنوان «دیگری» اجتماعی بیشتر تثبیت کرده و به حاشیه‌ راندن آن‌ها در هر دو حوزه عمومی و خصوصی را تحکیم می‌بخشد. این طرد، صرفاً حاصل هنجارهای فرهنگی نیست، بلکه یک استراتژی عمدی و سیستماتیک است که توسط روایات دولتی تقویت می‌شود که زنان را به‌عنوان نگهبانان سنت و فضیلت اخلاقی معرفی می‌کنند. این نقش‌های جنسیتی که توسط دولت تأسیس و تقویت می‌شوند، نه‌تنها برای حفظ سلطه مردسالارانه عمل می‌کنند، بلکه به‌طور هم‌زمان محرومیت زنان از موقعیت‌های قدرت و تصمیم‌گیری را توجیه می‌کنند. این چارچوب ایدئولوژیک به‌طور عمده به‌دنبال محدود کردن زنان به نقش‌های خانگی و تولید مثلی است و عملاً عامل سیاسی آن‌ها را از بین می‌برد.